Amecet
Door: Carmen
Blijf op de hoogte en volg Carmen
23 September 2015 | Oeganda, Soroti
Ik ben nu ongeveer 2 en halve week in Soroti. Ik heb het reuze naar mijn zin hier in Amecet elke dag is anders. Je hebt ups and downs maar over het algemeen ups. Ik wordt zo vrolijk van alle kinderen die hier lachen en spelen en hoe een babytje je aankijkt.
Mijn eerste dagen waren heel moeilijk, ik was wel direct gewend aan het slapen en koud douchen en in het eten. Maar de omgeving het Engels praten waar ik echt een kei in ben (uhmm). Het in komen hoe ze hier werken vond ik heel lastig. Doeken ipv luiers, wc papier ipv luierbroekjes.
Maar na een week wende dat ook wel.
Zoals ik zei je hebt ups and downs.
De eerste week dat ik echt begon te werken was direct de zwaarste week... op dinsdag avond was er een babytje aan de beademing komen te liggen.. en op woensdag ging het al super slecht met het babytje... zoals Janneke zei het zal niet lang meer duren, ik voelde me die avond een beetje verplicht om bij het babytje te blijven ik voelde dat dat goed was dus bleef ik bij het babytje tot een uur of 10 . Om 1 uur in de nacht is het babytje overleden..
De volgende dag brengen ze het babytje terug naar de stam waar die vandaan komt... maar wat was dat moeilijk iedereen om je heen van de stam was aan het huilen ze begrepen het niet. Els heeft uitgelegd wat er met het babytje aan de hand was.
We zaten terug in de auto en was alleen maar in gedachte over het babytje..
In de middag zijn we naar de gevangenis geweest om daar spulletjes heen te brengen... direct daarna zijn we bij het ziekenhuis geweest om daar het zelfde te doen... maar toen zagen we er een deken liggen met daaronder een kindje.. net overleden.. dus zo had ik mijn dag wel. Veel te verwerken.
Natuurlijk zijn er heel veel kindjes ziek maar je gunt dan ook niemand de dood..
Na al het verwerken en de gedachtens aan de kinderen weer gewoon aan het werk. Je wordt wel afgeleid door de kinderen in amecet.
Het is prachtig om te zien alle babytjes en kinderen.
Het zijn lange dagen die je werkt je werkt 6 dagen in de week en dan 8 uur op een dag. Dus je mag blij zijn dat je op dinsdag een dag vrij hebt.
Er gaan ook kinderen gaan ook terug naar hun stam of dorpje.
Maar zoals gisteren 22 september is er een meisje geadopteerd en is gisteren mee gegaan met de nieuwe ouders, dat is natuurlijk wel missen maar het is heel mooi voor het meisje.
Je kan ook mee gaan naar een stam, ik ben bijvoorbeeld vorige week meegeweest naar een meisje van 20 Sarah die is gehandicapt maar heeft een babytje, en die hebben we even bekeken maar wat een mooi babytje. Het is ook wel heel bijzonder om zo'n stam te zien hutjes etc je denkt dat de hutjes heel klein is maar dat is echt niet zo je kan er recht op in staan
Zo gaat het nu een beetje hier je hebt ups and downs.
Bedankt voor het lezen en als er vragen zijn hoor ik het graag.
Mijn eerste dagen waren heel moeilijk, ik was wel direct gewend aan het slapen en koud douchen en in het eten. Maar de omgeving het Engels praten waar ik echt een kei in ben (uhmm). Het in komen hoe ze hier werken vond ik heel lastig. Doeken ipv luiers, wc papier ipv luierbroekjes.
Maar na een week wende dat ook wel.
Zoals ik zei je hebt ups and downs.
De eerste week dat ik echt begon te werken was direct de zwaarste week... op dinsdag avond was er een babytje aan de beademing komen te liggen.. en op woensdag ging het al super slecht met het babytje... zoals Janneke zei het zal niet lang meer duren, ik voelde me die avond een beetje verplicht om bij het babytje te blijven ik voelde dat dat goed was dus bleef ik bij het babytje tot een uur of 10 . Om 1 uur in de nacht is het babytje overleden..
De volgende dag brengen ze het babytje terug naar de stam waar die vandaan komt... maar wat was dat moeilijk iedereen om je heen van de stam was aan het huilen ze begrepen het niet. Els heeft uitgelegd wat er met het babytje aan de hand was.
We zaten terug in de auto en was alleen maar in gedachte over het babytje..
In de middag zijn we naar de gevangenis geweest om daar spulletjes heen te brengen... direct daarna zijn we bij het ziekenhuis geweest om daar het zelfde te doen... maar toen zagen we er een deken liggen met daaronder een kindje.. net overleden.. dus zo had ik mijn dag wel. Veel te verwerken.
Natuurlijk zijn er heel veel kindjes ziek maar je gunt dan ook niemand de dood..
Na al het verwerken en de gedachtens aan de kinderen weer gewoon aan het werk. Je wordt wel afgeleid door de kinderen in amecet.
Het is prachtig om te zien alle babytjes en kinderen.
Het zijn lange dagen die je werkt je werkt 6 dagen in de week en dan 8 uur op een dag. Dus je mag blij zijn dat je op dinsdag een dag vrij hebt.
Er gaan ook kinderen gaan ook terug naar hun stam of dorpje.
Maar zoals gisteren 22 september is er een meisje geadopteerd en is gisteren mee gegaan met de nieuwe ouders, dat is natuurlijk wel missen maar het is heel mooi voor het meisje.
Je kan ook mee gaan naar een stam, ik ben bijvoorbeeld vorige week meegeweest naar een meisje van 20 Sarah die is gehandicapt maar heeft een babytje, en die hebben we even bekeken maar wat een mooi babytje. Het is ook wel heel bijzonder om zo'n stam te zien hutjes etc je denkt dat de hutjes heel klein is maar dat is echt niet zo je kan er recht op in staan
Zo gaat het nu een beetje hier je hebt ups and downs.
Bedankt voor het lezen en als er vragen zijn hoor ik het graag.
-
23 September 2015 - 09:24
Henrieke Jonker:
Lieve Carmen,
je blog ontroerd me. Wat maak jij daar veel mee, en dan zit je er nog maar 2,5 weken. Echt respect voor wat je doet samen met alle mensen om je heen.
Ik denk vaak aan je en vind het mooi om de foto’s op Insta en FB van jou te zien. Je straalt.
En wat betreft die koude douche... ben je daar aan gewend? Volgens mij zou ik daar nooit aan wennen ;-)
Succes deze nieuwe werkweek en ik kijk uit naar je foto’s/blog.
Heel veel liefs van mij. -
23 September 2015 - 09:54
Henk Prins :
Mooi hoor, Carmen! Wat heb je er een mooi, pakkend verslag van gemaakt!
Ik ben megatrots op je, dat weet je en ik vind het geweldig dat je daar zo mag genieten van de dingen die je daar mag doen, hoewel het af en toe ook heel zwaar en moeilijk kan zijn.
Blijf je best doen en ik kijk uit naar de mooie foto's en verslagen die de komende periode nog gaan komen!
Liefs, pap.
-
23 September 2015 - 11:48
Wiebke:
Hoi Carmen,
Fijn te lezen dat je het naar je zin hebt !
Je maakt veel mee maar dat kan ook bijna niet anders, het is er zo anders dan dat je thuis gewend bent.
Geniet van deze kans en neem het in je op !
Liefs Wiebke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
